Wiwilí

Mijn tijd in  Wiwilí verdient toch wel een apart verhaaltje. En ja, de mensen die ik hier tot nu toe heb leren kennen zijn echt superaardig! Dat blijkt ook wel weer uit mijn tijd in Wiwilí.
De reis er naar toe was echt vermoeiend. Om 5:00u zou de bus vertrekken in Ocotal, maar eenmaal op het station ging ie toch niet en moest ik wachten tot 7:45u. Aangezien ik recht uit de bar in Somoto daar de bus naar Ocotal had gepakt was dit wel ff zwaar. Maar eenmaal in de bus dacht ik over een uurtje of 5 ben ik daar dus dan lekker een middagje relaxen en ik ben weer bij. Die 5 uurtjes werden er uiteindelijk 7, want als de chauffeur honger heeft dan gaat de bus aan de kant en eten maar. Alleen dat ie eten is dat vertelt ie niet. Ach ja, dat is hier eenmaal nu zo. Maar de omgeving was ook zo mooi dat het gewoon zonde was om in de bus te slapen.

Maar eenmaal in Wiwilí aanbeland is het zusje van Michael, Brayling, me op komen halen van de bus. Met haar heb ik uiteindelijk ook de meeste tijd doorgebracht. Ik ben daar op zaterdagmiddag aangekomen en zaterdag op zondagnacht werd Michael door zijn werk opgeroepen en is vertrokken. Dus ik ben zondag met Brayling meegeweest naar haar voetbalwedstrijd, 2 uurtjes rijden verderop.
's Morgens om 8 uur zijn we gegaan achterin de bak van een pick-up truck, samen met de meiden van haar team en het jongensteam. Omdat ze pas 's middags hoefden te voetballen waren we onderweg nog gestopt bij een dorpje waar ze een soort van bevrijdingsfeest hadden. Muziek, eten en een herdenking. Daarna weer verder in de pick-up truck. Erg gezellig!

Ze moesten 2 wedstrijden van 2x 15 minuten spelen. Ze vroegen of ik ook mee wilde doen. En ja natuurlijk! Hun een outfit en schoenen bij elkaar geronseld en ik heb de eerste wedstrijd heel de 2e helft meegespeeld en de andere wedstrijd een minuutje of 10. Gelukkig waren ze tevreden over mijn verdediging. Er is dan ook niet gescoord door de tegenstander toen ik in het veld stond ;P
Daarna weer in de pick-up truck terug naar Wiwilí om 's avonds in het park nog even te wifi-en. Want ik sliep in het huis van de familie van Michael en daar hadden ze geen wifi.

De volgende dag moest Brayling naar school en toen ik wakker was stond moeder Dora tortilla's te maken. Ze vroeg of ik het ook eens wilde proberen. De eerste 2 gingen me niet zo goed af, maar de derde was perfect zei ze. Ook nog even meegekeken hoe vader Emilio een houder van leer maakte voor zijn mes. Verder wordt de was hier met de hand gedaan, wordt er gestreken met een bout die wordt verwarmd met vuur/warm as erin. Want stroom is hier alleen 's ochtends en 's avonds. De douche is met een bakje water scheppen uit een grote bak water en de wc is van beton. Er loopt een varken rond en in het huis, behalve de woonkamer en slaapkamers zijn verboden terrein voor haar. Meubels zijn buiten de slaapkamers om 3 plastic stoelen en een kastje waar een tv-tje op staat. Verder eten ze hier 3x per dag Gallo Pinto. Dus heb ik voor ze een keertje pasta met saus en verse groenten gemaakt. Ze zeiden dat ze het lekker vonden, dus daar ga ik maar van uit... Ook al is het hier echt back to basic, ik heb hier echt een toptijd gehad!

Toen Brayling thuis was van school zijn we met haar vriendinnen naar de rivier gegaan om te chillen, maar voordat we daar waren...even hier gedag zeggen en een sinaasappel eten, dan daar vragen om schoenen die we ff kunnen lenen want degene die ik aanhad waren niet fijn, dan daar weer even wat water drinken....ja echt heel anders, maar zo vriendelijk!

Vandaag zouden Brayling en ik eigenlijk naar Kilambé gaan, ze had al een dag vrij gekregen van school hiervoor. Alleen toen we vanochtend wakker werden had ze een berichtje gekregen van de vriend van haar die onze gids zou zijn dat hij vandaag toch niet kon. Dus helaas...Omdat ik niet wou afwachten of morgen dan wel kon, heb ik besloten de bus te pakken om via Jinotega en Matagalpa in Leon te belanden.

Ik denk dat ik deze superaardige familie wel ga missen...