Nog verder naar het noorden

In de bus van Matagalpa naar Jinotega leerde ik Michael kennen, een Nicaraguaan. Hij trainde paarden om te dansen en trad daar ook mee op. In Jinotega zijn we samen wat gaan eten en uiteindelijk in de plaatselijke disco beland. Echt alleen maar locals en ikke. Ik heb erg gelachen daar.

De volgende dag zou Michael de bus pakken naar Wiwilí, een klein dorpje in het noorden van Nicaragua waar zijn vaders finca met de paarden stond. Hij vroeg of ik mee wilde en ja dat wilde ik wel. Ik was wel nieuwsgierig naar hoe dat precies allemaal ging. En dan konden we gelijk nog even gaan paardrijden in Kilambe, een nationaal park waar Wiwilí aan grenst. Dat vond ik natuurlijk ook helemaal niet erg.
Voordat we de bus pakten wilde ik graag eerst nog even van het uitzicht genieten over Jinotega. Helaas moest je daar wel ruim een half uur voor trappen oplopen, maar het was het zeker waard!

Maar toen we de bus wilden pakken bleek deze pech te hebben en in plaats van een andere in te zetten rijdt deze lijn dan gewoon niet. Geen probleem, dan pakken we de bus naar Estelí en stoppen we onderweg in het dorpje La Concordia om daar even rond te lopen om dan de volgende bus weer op te stappen naar Estelí. Dus wij een kaartje gekocht naar La Concordia. Alleen we waren niet echt aan het opletten, dus toen we op een gegeven moment dachten wat duurt het toch lang voordat we in La Concordia zijn, kwamen we erachter dat we dat allang voorbij waren en bijna in Estelí waren. Goedkoop ritje dus…

Uiteindelijk ben ik in Estelí gebleven en is Michael naar Wiwili gegaan. In Estelí heb ik een beetje rond gelopen op zoek naar ”Murals”, oftewel muurschilderingen die je overal door heel de stad vind. Ook ben ik nog met een paar anderen in een karaokebar/sportsbar beland. De eerste avond kwam ik er onder uit iets te zingen, maar de tweede avond was ik de klos met “Wonderwall”. Gelukkig samen met een andere Nederlandse.

In Estelí heb ik ook nog een Sigarenfabriek bezocht. Staat Nicaragua toch wel bekend om. Echt respect voor de mensen die hier werken. Ze moeten onder andere bruine tabaksbladeren uitzoeken op kleur. En ja dan heb je ineens 3 of 4 verschillende soorten bruin, want in 1 doosje mag absoluut geen kleurverschil zitten….

Voor toch een beetje natuur ben ik naar Miraflor gegaan, een nationaal park vlakbij Estelí. Hier heb ik lekker gewandeld naar een waterval en geslapen op een finca in een luxe cabana. Hier vroeg een medewerker van de finca of ik van paardrijden hield. Nou ja eigenlijk wel. Alleen had ik niet het geld bij om voor hem en mij een paard te huren en wandelen is ook leuk. Toen bood hij aan om gratis te gaan rijden, gewoon omdat hij dat leuk vond. Nou dat sla ik niet af! En ik was er erg blij mee achteraf dat ik niet hoefde te lopen, want het had erg veel geregend die nacht en het pad was op sommige stukken één grote modderpoel.

Na helemaal tot rust te zijn gekomen in Miraflor ben ik op  de bus gestapt naar Somoto, een klein dorpje dat vooral bekend is om de canyon die er vlakbij ligt. Hier woont Armando, een Nicaraguaan die ik in de disco van Jinotega heb leren kennen. Hij heeft me met zijn brommer hier een beetje rondgereden en me naar de mirador gebracht. Ja elk dorpje schijnt hier een mirador te hebben. ’s Avonds zijn we naar een klein barretje gegaan waar het weer veel te gezellig was. Gelukkig sluiten die hier doordeweeks om middernacht dus was ik de volgende dag fit genoeg om naar de Somoto Canyon te gaan. Vanwege de vele regen van de vorige dag stond de rivier erg hoog en mocht ik alleen de korte tour van 3 uur doen. Helemaal niet erg, want dat betekende minder lopen en meer floaten. Beetje rotsen klimmen en dan op je rug liggend in de rivier weer terug floaten. En omdat het zoveel geregend had zaten er ook nog wat leuke stromingen in.

Morgen ga ik dan toch naar Wiwilí. Ben benieuwd hoe Michael paarden laat dansen…..